2019-10-21
Film Festival Gent 2019

Film Fest Gent 2019 zit er weer op, en zoals eerder al op lowagie.com aangegeven, zagen we dit jaar het begin van 53 films, het einde van 52 films, en 49 films van begin tot einde. Dat wil zeggen dat we bij één film weggelopen zijn en bij drie films overmand werden door slaap.

Een immer terugkerende vraag die ik na zo'n festival krijg, is: wat vond je de beste film? Dat is een moeilijke vraag, omdat er tijdens zo'n festival veel verschillende genres aan bod komen die je moeilijk tegen elkaar kan afwegen. Toch heb ik een poging gedaan een persoonlijke top 10 samen te stellen.

Die ziet er als volgt uit:

1. J'ai perdu mon corps (1 h 21 m; IMDB 7.6): deze animatiefilm met een hand in de hoofdrol is voor mij de morele winnaar van het festival. Dit was niet alleen een goeie film met een heel sterk scenario; het was ook een esthetisch heel mooie film.
2. Honeyland (1 h 30 m; IMDB 8.2): Honeyland is een documentaire met een heel goed geschreven scenario. Ik vermoed dat de regisseurs hier en daar de werkelijkheid een handje hebben toegestoken bij het tot stand komen van het verhaal, maar dat doet voor mij niets af aan de authenticiteit van de beelden en de onderliggende boodschap. We volgen een 54-jarige vrouw die samen met haar moeder in een ruïne woont in the middle of nowhere in Macedonië. Zij leeft van de bijenteelt, waarbij ze veel respect voor de natuur aan de dag legt. Plots komt er echter een Turks gezin naast haar wonen dat een hele rist kinderen meebrengt (de vader pocht: "Ik heb mijn vrouw elk jaar een kind geschonken"). Die indringers worden aanvankelijk goed onthaald, maar algauw blijkt dat ze roofbouw plegen op de natuur. Hoe verder de film vorderde, hoe kwader ik werd.
3. System Crasher (1 h 58 m; IMDB 8.1): Benni is een op het eerste zicht superlief meisje, maar er is geen enkel centrum in de jeugdzorg dat haar nog wil opvangen, want als ze tilt slaat, dan is er geen houden meer aan. Deze film zou verplicht vertoond moeten worden in middelbare scholen, gevolgd door een vurig pleidooi voor anticonceptiemiddelen.
4. A White, White Day (1 h 49 m; IMDB 7.1): tijdens het bekijken van deze film dacht ik meermaals: "Dit zou niet kunnen in een Amerikaanse film". Dat maakte me blij en droevig tegelijkertijd. Droevig omdat we gedreven door politieke correctheid veel hebben opgegeven (alsof er een nieuwe Hays Code wordt gehanteerd), maar blij omdat er filmmakers zijn die het aandurven een echt verhaal te vertellen.
5. Papicha (1 h 46 m; IMDB 6.9): Net zoals Honeyland is dit een film waarbij je heel boos uit de zaal komt en meteen zin hebt om de wereld te verbeteren. Nedjma is een meisje in het Algerije van eind de jaren '90. Ze heeft een passie voor mode. Ze maakt kleren zowel voor haar vriendinnen (die de toiletten als pashokje gebruiken) als voor een winkeltje in de buurt (die ze verkoopt als kwamen ze uit Italië). Overal duiken echter affiches uit over de noodzaak voor vrouwen om zich zedig te kleden en een niqab te dragen. Het gaat van kwaad naar erger wanneer meer en meer vrijheden van de meisjes worden afgenomen.
6. Motherless Brooklyn (2 h 24 m; IMDB 7.7): wie van film noir houdt, zal duimen en vingers aflikken bij deze film. Edward Norton is magistraal als detective met een feilloos geheugen en een soort Tourette-syndroom die probeert uit te zoeken waarom zijn werkgever, gespeeld door Bruce Willis, vermoord werd.
7. La Belle Epoque (1 h 55 m; IMDB 8.0): Deze film kwam bij weinig andere festivalgangers naar boven als één van de betere films, maar persoonlijk vond ik "La Belle Epoque" heel goed in elkaar steken. Ik hield vooral van de manier waarop het Frankrijk uit de Seventies "wedersamengesteld" werd, maar ook van de onderliggende boodschap dat oude liefde over de jaren heen misschien wel door een laag stof bedekt raakt, maar nooit roest.
8. The Farewell (1 h 40 m; IMDB 8.1): Twee zonen die China verlieten en in het buitenland (Japan en de US) een gezin stichtten, worden geconfronteerd met het nieuws dat hun moeder kanker heeft en nog minder dan een half jaar te leven heeft. De hele familie wil nog een laatste groet kunnen brengen aan oma, maar ze vinden het belangrijk dat oma zelf niet weet dat ze ziek is. Toevallig heeft één van de kleinkinderen sinds drie maanden een vriendinnetje, dus wordt besloten dat het koppeltje moet trouwen in China. Op die manier kan de hele familie naar oma toe zonder oma bezorgd te maken over de werkelijke reden van het bezoek.
9. Monos (1 h 42 m; IMDB 7.4): Zeer indringende film en terechte winnaar van de ExploreZone Award. We volgen een troep jongeren die ergens in Latijns-Amerika een Westerse vrouw gegijzeld houden in opdracht van "De Organisatie". De interactie tussen de jongens en meisjes die eigenlijk veel te jong zijn voor deze opdracht is fascinerend en doet denken aan het boek "Lord of the Flies" van Nobelprijswinnaar William Golding. De film won ook de George Delerue prijs voor beste Muziek en Sound Design.
10. La Llorona (1 h 37 m; IMDB 7.2): Het verhaal van La Llorona is zeer gekend onder Latino's. Wanneer kinderen stout zijn, krijgen ze altijd de waarschuwing: "Let maar op, of La Llorona komt je halen!" Deze oude legende wordt in de film "La Llorona" tegen de achtergrond van het proces van een gepensioneerde generaal geplaatst die in Guatemala beschuldigd wordt van genocide. De film zit heel goed in elkaar. Het contrast met een vehikel zoals The Curse of La Llorona dat eerder dit jaar in de zalen kwam, kan niet groter zijn.

Met Motherless Brooklyn heb ik één film die in het commerciële circuit thuis hoort in mijn top 10 geloodst. Ook Knives Out (2 h 10 m; IMDB 7.5), Judy (1 h 58 m; IMDB 7.2) en Mr. Jones (1 h 59 m; IMDB 6.7) hadden er een plaatsje in verdiend. Zodra die in de zalen komen, zijn die zeker een bioskoopticket waard.

• Knives Out (2 h 10 m; IMDB 7.5) is een soort Cluedo-mysterie waarin Daniel Craig de "zelfmoord" van een rijke schrijver van mystery novels moet oplossen. Om dit te doen, spit hij de volledige familie uit, geholpen door de persoonlijke verzorgster van de overledenen, een meisje dat moet overgeven telkens als ze liegt.
• Judy (1 h 58 m; IMDB 7.2) is een biopic over het laatste half jaar voor het overlijden van "Wizard of Oz" ster Judy Garland. De film is met heel veel liefde gemaakt en Renée Zellweger is Oscarwaardig.
• Mr. Jones (1 h 59 m; IMDB 6.7) gaat over een journalist die in de jaren '30 het fabeltje van de successen van Stalin en het communisme wil doorprikken en daar heel veel tegenwind voor moet verduren. #FakeNews is niet nieuw; zelfs Pulitzer Prize winnende journalisten deinzen er niet voor terug de waarheid een draai te geven als hen dat goed uitkomt.

Mijn top 3 bestaat uit de 3 films die voor mij echt in die top 3 thuishoren. Op plaats 4 tot 10 hadden ook de volgende films kunnen staan, maar ze haalden het om persoonlijke redenen net niet:

• Beats (1 h 41 m; IMDB 7.3) is een film waarvoor je naar Film Fest Gent gaat. Het is een "coming of age" film waarbij muziek een centrale rol speelt. Tegelijkertijd krijg je een tijdsdocument van het Schotland van halfweg de jaren '90. Wel gelukkig dat er ondertitels waren, want dat Schots begreep ik niet altijd.
• Les Misérables (1 h 42 m; IMDB 7.5) was de openingsfilm van Film Fest Gent 2019. Het was een goede keuze. Ik vond het zeker geen slechte film, maar hij miste net dat ene iets om mijn top 10 te halen.
• Kapsalon Romy (1 h 30 m; IMDB 7.5) en Mother (1 h 22 m; IMDB 7.6) vermeld ik samen omdat ze over hetzelfde thema gaan: Alzheimer. Kapsalon Romy is een kinderfilm, maar ook zeer te genieten door volwassenen. Mother is een documentaire over Westerse families die een echtgeno(o)t(e) of een ouder met Alzheimer naar een soort bejaardentehuis in Thailand sturen. Dat lijkt cru, maar we bekijken de situatie door de ogen van één van de lokale verzorgsters, en dat standpunt is een echte eye-opener.
• All of us (1 h 52 m; IMDB --) en Cleo (1 h 50 m; 6.7) zijn twee Belgische films die een moeilijk thema aansnijden. In "All of Us" volgen we een zelfhulpgroep voor mensen met terminale kanker, waarbij de persoon die de zelfhulpgroep leidt ook zo haar eigen problemen heeft. De manier waarop het thema behandeld wordt is verfrissend en volgens mij veel realistischer dan de meeste andere films die dit thema behandelen (zie ook verder wat ik over "The Friend" schrijf). Cleo gaat over een meisje dat haar ouders verloor in een auto-ongeval. In het eerste half uur dacht ik: dit verhaal is al meerdere keren verteld; dit wordt heel voorspelbaar. Toch zat er voldoende originaliteit in de film om me gaandeweg van gedacht te doen veranderen in de positieve zin.
• Divino Amor (1 h 41 m; IMDB 6.5): er moet tijdens een festival altijd een film tussen zitten die verrast. Dit jaar was dit Divino Amor. Een vrouw werkt in een futuristisch Brazilië dat wacht op de komst van de nieuwe Messias op een administratieve dienst die scheidingen verwerkt. Ze misbruikt haar positie om koppels te ronselen voor de Goddelijke Liefde, een soort relatietherapie. Ondertussen probeert ze zwanger te worden en doet haar man verwoede pogingen om zijn vruchtbaarheid te verbeteren. Er zitten een aantal heel mooie vondsten in de film en de manier waarop de hypocrisie van bepaalde mensen te kijk gezet wordt is... goddelijk!
• Met A White, White Day had ik al een IJslandse film in de top 10, maar ik hield ook wel van het Ijslandse Echo (1 h 19 m; IMDB 7.1) en het Finse Stupid Young Heart (1 h 42 m; IMDB 6.3). Film Fest Gent is een ideale gelegenheid om films te zien uit andere landen dan de US of België. Persoonlijk ben ik geen zo'n fan van Spaanse of Italiaanse cinema. Ik hou het liever Noordelijker. "Echo" is een buitenbeentje: er is niet echt een verhaal. We volgen gewoon een heleboel heel verschillende mensen in de periode in de aanloop maar Kerstmis en Nieuwjaar. Het is een beetje "Het leven zoals het is: IJsland" en gaandeweg zie je toch een boodschap doorschemeren. "Stupid Young Heart" volgt een jong koppeltje dat nog schoolloopt, maar waarbij de jongen het meisje zwanger maakte na één keer sex. De film had op heel veel momenten totaal de verkeerde richting kunnen uitgaan, maar de regisseur maakte telkens weer de keuze.

Als je dit lijstje overloopt, dan vind je er maar vier films in terug die door het film festival geselecteerd werden voor de competitie. Dat lijstje bevatte de volgende films (alfabetisch gerangschikt):

• Atlantique (1 h 44 m; IMDB 7.2): beschouw ik als de betere middenmoot en misschien wel terecht geselecteerd voor de competitie, maar persoonlijk vond ik die niet goed genoeg voor een plaatsje in mijn top 10. Er zaten een aantal "inzinkingen" in de film die de aandacht deden verslappen. Dit had een betere film kunnen zijn.
• Blanco en blanco (1 h 40 m; IMDB 6.5): hoort voor mij thuis in de categorie "overroepen". Soms lijkt het alsof bepaalde filmmakers films maken speciaal voor filmfestivals. Dit is er zo één van. Er worden mooie beelden getoond; er wordt een sfeertje gecreëerd; maar op geen enkel moment voel je je gewaardeerd als kijker. Dit is een film door en voor filmmakers; het publiek heeft er volgens mij weinig aan.
• Douze Mille (1 h 51 m; IMDB 5.1): heeft me bij momenten enorm geërgerd. Er zitten een paar leuke momenten in, maar voor de rest was het huilen met de pet op. Ook de boodschap –als er al een boodschap in zat– was nogal twijfelachtig. Ik heb er geen idee van wat deze film op Film Fest Gent kwam doen.
• Ghost Tropic (1 h 25 m; IMDB 6.7): vond ik een onderschatte film. Er liep heel wat volk weg tijdens de vertoning en ook achteraf hoorde ik veel negatieve commentaren. Toch vond ik het scenario origineel en was ik helemaal "mee". Voor mij verdiende "Ghost Tropic" zeker een plaatsje in de competitie, zij het dan niet als kanshebber voor een prijs tenzij een prijs voor de regisseur als "belofte voor de toekomst".
• J'ai perdu mon corps (1 h 21 m; IMDB 7.6) moest voor mij als winnaar uit de bus gekomen zijn, indien niet voor de beste film, dan toch voor beste muziek en sound design.
• Little Joe (1 h 45 m; IMDB 6.1): zat vol eye-candy, maar was voor mij vooral een lang uitgevallen aflevering van Black Mirror.
• La Llorona (1 h 37 m; IMDB 7.2): zat in mijn top 10, dus was een terechte keuze voor de competitie.
• Martin Eden (2 h 9 m; IMDB 7.1): won een speciale vermelding voor de regie. Zelf heb ik niet genoten van de film. Misschien is het een persoonlijke afkeer, maar ik kon op geen enkel moment sympathie opbrengen voor de personages.
• Monos (1 h 42 m; IMDB 7.4): zat in mijn top 10, dus was een terechte keuze voor de competitie.
• Muidhond (1 h 39 m; IMDB 6.4): vond ik niet slecht, maar in hetzelfde bedje ziek als veel Vlaamsche films. Het is flink dat de film een taboe aankaart, maar als je dan toch zo'n thema brengt dan moet je, zonder expliciet te worden, veel dieper durven snijden. De film kreeg hoge scores voor de publieksprijs, maar zal zo weer vergeten zijn door datzelfde publiek.
• Öndög (1 h 40 m; IMDB 6.9): is nog zo'n film die speciaal voor film festivals gemaakt lijkt te zijn. Het was voorspelbaar dat deze film de grote prijs van Film Fest Gent 2019 zou winnen. Dat betekent echter niet dat het voor mij aanvaardbaar is. We hebben in het verleden veel betere films in dit genre gezien. Door deze film te bekronen, zegt de jury: "Kijk eens wat wij goed vinden! Als jullie het niet eens zijn met onze keuze, dan komt dat waarschijnlijk omdat jullie niet zo intelligent zijn als wij." Na "Zagros" en "Cold War" voelt de bekroning van "Öndög" voor mij een beetje als een valse noot aan.
• A White, White Day (1 h 49 m; IMDB 7.1): zat in mijn top 10, dus was een terechte keuze voor de competitie.
• Zeroville (1 h 36 m; IMDB 5.0): was de slechtste film van het festival. Elk festival heeft een paar slechte films nodig waarover je je kan ergeren. Ik heb daar niets op tegen. Het is wel problematisch als je zo'n film opneemt in de officiële competitie.

Van de dertien films in competitie stonden er maar vier in mijn persoonlijke top 10 en wedijveren er een handvol voor de laatste plaatsen in mijn ranking. Ik vind dat vreemd. Ik snap niet hoe bepaalde films op dat lijstje zijn terecht gekomen. Ik zou zelf eerder films zoals Saint Frances, Ernie & Joe of Pahokee geselecteerd hebben, maar goed, wie ben ik?

De volgende films beschouw ik als "buiten categorie", niet omdat ze extreem goed of slecht waren, maar gewoon omdat ze moeilijk te vergelijken zijn met de gewone selectie:

• Who Can Kill a Child? (1 h 52 m; IMDB 7.3) is een film uit 1976. Het oogt en klinkt allemaal wat gedateerd, maar de dreiging die uitgaat van deze oud Spaanse horrorfilm blijft overeind.
• Amazing Grace (1 h 29 m; IMDB 7.6) is een recente film gemaakt met opnames gemaakt in 1972. Het is een documentaire over het tot stand komen van het Gospel album "Amazing Grace" van Aretha Franklin.
• Western Stars (1 h 23 m; IMDB 7.5) toont een live concert waarbij Bruce Springsteen alle songs uit zijn album "Western Stars" inleidt met footage van toen en nu.

Een heleboel films zaten voor mij in de middenmoot. Het zijn geen films waar ik voor naar de bioskoop zou gaan.

• The Report (1 h 49 m; IMDB 7.0): het thema was interessant, namelijk het onderzoek naar folterpraktijken in de nasleep van de 9/11 onderzoeken, maar de film had een pak korter gekund.
• Il Traditore (2 h 25 m; IMDB 7.2): het onderwerp was boeiend, maar de manier waarop het onderwerp gebracht werd, was verwarrend. Waar ik als kijker wat meer tijd voor nodig had (zoals hoe de verschillende families in elkaar steken), daar ging de regisseur veel te vlug over. Waar ik minder een boodschap aan had, dat werd dan weer lang uitgesponnen. Het ritme zat verkeerd en de muziek maakte het geheel te bombastisch naar mijn smaak. Als je hem nog niet gezien hebt: hoop op een Amerikaanse remake en bekijk die; die zal waarschijnlijk beter in elkaar steken.
• Never Grow Old (1 h 40 m; IMDB 5.8): een dominee zwaait de plak in een dorpje in het Wilde Westen: dat betekent: geen drank, geen gokken, geen hoeren. Tot een crimineel beslist om er de saloon tegenover de kerk te kopen en er drank, gokken en hoeren aanbiedt. De komst van die crimineel stelt de lokale begrafenisondernemer voor een aantal morele dilemma's. Dat lijkt voldoende grond voor een goed verhaal, maar ik kreeg het er warm noch koud bij.
• The Wild Goose Lake (1 h 53; IMDB 6.7): een mooi in beeld gebrachte Chinese gangsterfilm die er baat bij had gehad als hij een half uur korter was geweest.
• Instinct (1 h 48 m; IMDB 6.4): een gedurfde film over een gedurfd thema, maar ik geloofde het niet. Ik had andere keuzes gemaakt om dit verhaal te brengen.
• Sorry We Missed You (1 h 41 m; IMDB 7.8): films van Ken Loach zijn voorspelbaar. Als je er één gezien hebt, waarom zou je dan nog naar een tweede gaan? In deze nieuwe van Loach stoorden me twee dingen:
  • De regisseur kijkt met een vergrootglas naar de realiteit waardoor een blauw vak met een paar rode pixels helemaal rood lijkt te zijn. Wie vertrouwd is met de materie ziet dat de context realistisch is, maar dat er "geselecteerd" is in de werkelijkheid, waardoor een kijker gemakkelijk de bedoelde boodschap averechts kan gebruiken.
  • Het einde had veel beter gekund. Het verhaal eindigt op dezelfde manier waarop het begon. Hoe is het hoofdpersonage geëvolueerd? Wat heeft het hoofdpersonage geleerd? Bitter weinig, stel ik vast.
• Thou Shalt Not Kill (2 h 0 m; IMDB 6.8): dit had een goede film kunnen zijn omdat het thema relevant is (geknoei met biociden uit winstbejag) en omdat het hoofdpersonage aanvankelijk op sympathie van de kijker kan rekenen. Helaas, die sympathie smolt bij mij gaandeweg en op den duur ergerde ik me aan de protagonist; zo van: "Gij dommekloot! Je pakt het totaal verkeerd aan!" De film duurde ook minstens een half uur te lang. Er zaten heel veel trage scènes in (wat niet erg is), maar bij die scènes slaagde de cameraman er niet in de camera stil te houden (wat wél erg is). Bij buitenscènes kon ik dat nog begrijpen. Je zag dat het enorm aan het waaien was; bij binnenscènes schudde de camera echter ook en dacht ik: waarom staat die camera niet op een statief? Dit was geen dogmafilm (denk ik); er was geen functionele reden om de kijker koppijn te bezorgen en het beeld zo te laten schudden.
• Les Perseides (1 h 10 m; IMDB 6.1): de film werd voor mij verknald door de inleiding vooraf. Normaal gezien krijgt de regisseur (in dit geval een regisserend duo) de kans om een woordje vooraf te zeggen. Meestal houdt die dat kort en wordt er pas na de film over de inhoud gepraat. In dit geval kwam de verdeler het eerst aan het woord (waarom???) en die vertelde de hele film (waarom???).
• Solan en Ludwig. reis naar de maan (1 h 20 m; 6.7) was een echte kinderfilm. Ik heb er wel een stukje van gemist omdat ik zo moe was.
• The Mustang (1 h 36 m; IMDB 6.9): de slotfilm was niet slecht maar ook niet goed. Het scenario speelde zich af tegen een realistische achtergrond, namelijk het trainingsprogramma voor wilde Mustangs in een Amerikaanse gevangenis in Arizona. Het verhaal zelf was echter ongeloofwaardig en voorspelbaar, met redelijk wat losse eindjes. Gemakkelijk te consumeren; gemakkelijk te vergeten.
• I used to be normal (1 h 33 m; IMDB 7.3): dit leek me meer een documentaire om op tv te bekijken. Eignlijk zou Film Fest Gent ook The Boy Band Con: The Lou Pearlman Story aan het programma moeten toegevoegd hebben, zodat je als kijker ook eens de andere kant van het Boy Band gebeuren kon zien.
• Met Little Joe (1 h 45 m; IMDB 6.1) en Vivarium (1 h 37 m; IMDB 6.6) stonden twee films op het programma die beter tot hun recht waren gekomen als aflevering van Black Mirror. Daarmee bedoel ik dat het verhaal eigenlijk in een tijdsbestek van drie kwartier tot een uur verteld hadden kunnen worden. In beide films is veel aandacht besteed aan hoe het er uitzag. In Little Joe droeg de Venetiaans blonde protagoniste een oranje bloes op een gele broek en werkte ze in een pastelgroene omgeving met een cafetaria waar enkel gebakjes met pastelkleurige vullingen werden geserveerd. Ook in de vormgeving van de serres waar een nieuw ras van bloemen gekweekt werd is duidelijk veel werk gekropen, maar ook in streaming HD komt dit tot zijn recht. Als je deze films dan toch in de bioscoop wil tonen, maak er dan een double feature van. Reduceer ze tot 50 minuten elk en vertoon ze samen. Er zit echt niet genoeg verhaal in om er anderhalf uur aan te besteden.

Ik heb al een aantal films vermeld die ik overroepen vond Öndög (1 h 40 m; IMDB 6.9), Martin Eden (2 h 9 m; IMDB 7.1) en Blanco en blanco (1 h 40 m; IMDB 6.5). Je mag daar The Friend (2 h 4 m; IMDB 7.4), Light of My Life (1 h 59 m; IMDB 6.6) en The Barefoot Emperor (1 h 38 m; IMDB 6.9) aan toevoegen.

• The Friend is een veel te lang en langdradig verhaal over een vrouw die de diagnose "kanker" krijgt, haar man die daar onder lijdt en een vriend die bij hen komt inwonen om bij te springen bij voorbeeld door ervoor te zorgen dat de twee dochters op tijd op school geraken. Ik hoorde veel mensen zeggen dat ze dit een goeie film vonden. Tja... Misschien komt het omdat ik zelf ervaring heb gehad met een gezinslid met kanker dat ik "The Friend" nogal flauw en onrealistisch vond. Wat dat betreft, vond ik All of Us een pak beter verteld. Als je aan de kassa van de bioskoop staat en je kunt kiezen tussen "The Friend" en "All of Us", kies dan "All of Us".
• Light of My Life is een verhaal over een vader die samen met zijn dochter door de US zwerft nadat de vrouwelijke populatie gedecimeerd is door een ziekte die enkel vrouwen aantast. De vader kleedt zijn dochter die om onduidelijke redenen immuun is als een jongen, maar slaagt er niet altijd in de mensen die hij mijdt te misleiden. Net zoals het duo gaat de film nergens heen. Als je de keuze hebt om naar de bioskoop te gaan of thuis nog eens te kijken naar The Road, dan zou ik voor Viggo Mortenson kiezen in plaats van voor Casey Affleck.
• The Barefoot Emperor is een vervolg op King of the Belgians en het is me een raadsel hoe die investeerders heeft gevonden voor een vervolg. Toen Peter Van den Begin op een bepaald moment riep "Ik wil hier zo vlug mogelijk weg", was ik weg. Ik hoor van andere mensen die de film volledig uitzaten dat ik niets gemist heb.

De volgende films vond ik niet goed:

• Fire Will Come (1 h 30 m; IMDB 7.2): een man wordt ontslagen uit de gevangenis na een straf van twee jaar wegens pyromanie waarbij hij een bos en bijna ook een heel dorp in rook op deed gaan. Hij gaat terug bij zijn moeder wonen. We zien hoe zijn moeder in bed kruipt. We zijn hoe ze thee maakt. We zien hoe de verstopte watertoevoer vanuit de bron ontstopt. Kortom: we zien een heleboel dingen die ons niet interesseren. Uiteindelijk zien we dat er, zoals de titel al verklapt, opnieuw een bosbrand ontstaat. Na het blussen van de brand weet je niet of hij de brand aanstak, maar wel dat een aantal mensen hem ervan verdenken. Dat was beter een documentaire geweest, geen film.
• The Souvenir (2 h 0 m; IMDB 6.5): een meisje van rijke komaf raakt tijdens haar studententijd verliefd op een man van rijke komaf die heel slechte gewoontes heeft. Ze maakt constant de verkeerde keuzes, waardoor het voor mij heel moeilijk was om sympathie op te brengen. Ik werd net als bij "Honeyland" en "Papicha" gaandeweg steeds bozer, maar dan niet op een goeie manier. Tegen het einde had ik zin om "gij domme trut" naar het scherm te roepen.

Dan waren er nog films die ik echt slecht vond. Ik noemde Zeroville (1 h 36 m; IMDB 5.0) al, dat was waarschijnlijk de slechtste van het hele festival. Ook Douze Mille (1 h 51 m; IMDB 5.1) vermeldde ik al; verder wil ik ook geen woorden vuil maken aan Take Me Somewhere Nice (1 h 31 m; IMDB 6.5) en The dead don't die (1 h 44 m; IMDB 5.5).

Daarmee heb ik alle 53 films uit mijn lijstje vernoemd.

Wat viel me heel erg mee aan deze editie van het festival:

• De vlotte opeenvolging van de screenings voor geaccrediteerden. In vergelijking met vorige jaren was er minder tijd tussen de films (altijd een risico), maar waren er veel aansluitende films in dezelfde zaal (weinig zaalhopping) en minder vertragingen dan in vorige jaren (we hadden weinig ad hoc wijzigingen in ons schema nodig).
• De recepties na de openings- en slotfilm en de meetup voor de vrienden halfweg worden heel erg geapprecieerd. Er zijn jaren geweest waarop we ons als "golden friend" wat verwaarloosd voelden, maar die periode lijkt nu wel voorbij.
• De alomtegenwoordigheid van vrijwilligers en medewerkers die ons ondertussen al herkennen. Het is een leuke crew die altijd heel vriendelijk en hulpvaardig is.

Wat viel me wat tegen:

• Een aantal naar mijn aanvoelen verkeerde keuzes bij de introductie van bepaalde films. Daarbij denk ik onder andere aan
  • Het steenkolenengels van Patrick Duynslaeger die bij momenten genant was,
  • aan een actie van sponsor EuroMillions die nodeloos lang uitgesponnen werd nadat het publiek eerst meer dan een dozijn keer de tune "Music to Watch Girls By" in een loop moest aanhoren, en
  • Vragen naar de inhoud van de film voor de film begon, soms aan mensen die voorafgaand aan de film niet op het podium thuishoorden (zoals bij voorbeeld de verdeler van de film).
• De selectie van de films in competitie. Ik verwacht daar iets meer kwaliteit. De gemiddelde IMDB-score van de dertien films was 6.63; twee films hadden een score lager dan 6. Ik weet dat die score niet alles zegt, maar het is toch een indicatie. Die 5.0 voor "Zeroville" komt niet zomaar uit de lucht vallen.
• Ik had vooraf mijn twijfels over de keuze van de juryleden; de uiteindelijke keuze van de jury bevestigde mijn twijfels. Een veel gehoorde kritiek onder de "golden friends" was dat de jury te veel pretentie had. Dat verwoordt ook mijn mening, al ben ikzelf natuurlijk ook niet gespeend van een gezonde eigendunk ;-)

Entreprenerd

Buy Bruno's book

Topics