2019-01-03
Ziekbed
De kamer is een bokaal met gordijnen aan elke wand. Het bed neemt de helft van de ruimte in. Het moet op de gang als een verpleegster het wil opmaken. Aan de voet van het bed piept een pomp als een metronoom die een dodenmars begeleidt. Ze druppelt gif met de kleur van citroensnoepjes in het lichaam van mijn zoon. Hij ligt te slapen als porselein aan een infuus.
De stoel waarop ik zit is een pijnbank. Op het nachtkastje rechts van mij onderscheid ik in het donker de voorwerpen die deel uitmaken van ons leven in het ziekenhuis: een glas, een fles water, een spuugbakje, een plasfles, een balpen en een briefje. Op het briefje heb ik gedurende de nacht tijdstippen en centiliters gekribbeld. Een lijntje per keer dat hij de plasfles nodig had. Vier lijntjes betekent dat ik vier keer urine met dezelfde snoepjeskleur uitgoot in het toilet links van mij. De fles spoelde ik uit in de kleine lavabo ernaast. Geen enkele vierkante centimeter blijft onbenut in ons aquarium.
Buiten herbegint het leven; vogels kondigen de dageraad aan. Binnen hangt geen klok. Onze wereld is een zakdoek.
