Gezien op 13 maart 2019, 20:00 in Alamo Lamar E te Austin, TX; IMDB / Letterboxd.
Een jongetje, Luke, is getuige van de nasleep van een moord in een restaurant. Vanaf dat moment komt er een ingebeeld vriendje, Daniel, in zijn leven. Dat vriendje is een ideale speelkameraad, maar het heeft toch een aantal rare trekjes. Zo spoort het Luke aan om zijn moeder te vermoorden. Dit mislukt en de moeder vindt de situatie met de ingebeelde vriendje op zijn zachtst gezegd ongezond. Ze dwingt Luke om Daniel op te sluiten in een poppenhuis.
Vele jaren later gaat Luke studeren en hij worstelt, net als zijn moeder, met psychische problemen. Hij herinnert zich Daniel en nieuwsgierig als hij is, opent hij het poppenhuis waar hij ooit Daniel in opsloot. Tot zijn grote verbazing komt Daniel tevoorschijn als een jongeman van zijn eigen leeftijd. Het wordt aanvankelijk opnieuw een goede vriend, maar gaandeweg blijkt dat die vriendschap niet zo vrijblijvend is. Daniel wil Luke's leven overnemen.
Tot daar de interessante premisse van dit horrorverhaal. De film speelt zich in de huidige tijd af (met smartphones en andere hedendaagse elementen), maar baadt wat kleur en setting betreft in de sfeer van de eighties, maar dan met betere visual effects. Bepaalde scènes zijn echt creepy, vooral omdat ze ondersteuning krijgen van indrukwekkende soundscapes die op je onderbewuste inwerken.
Het verhaal zelf rammelt hier en daar. Bij momenten wordt het ritme wat uit de film gehaald, maar dat gevoel heb ik wel meer bij dit soort horrorverhalen.